شب‌نوشته‌های ستاره

میدونی بدیش کجاست؟ اینکه هرچی حرف میزنم ذهنم خالی نمیشه هرچی می‌رقصم شاد نمیشم هر بار که قهقهه می‌زنم انگار زخم دلم

زن ها را به عطر تنشان می‌شناسند چه عطر گل و هل چای عصر باشد چه عطر تند پرفیوم روی کت قرمز

نگاهش که میکنم، شرم داخل چشمانم آب می‌شود و جسارتی جانم را فرا می‌گیرد، جسارتی برای پرسیدن و بیرون کشیدن پاسخ هزار

آتشی که از گریبانم بالا می‌رود به قطرات سردی از اشک بدل شده و شیشه‌ای‌ترین حقیقت وجودم را به جریان می‌اندازد. موجودی

انگار به گلوم چسب دوقلو زده باشن. انگار توی چشمام آب پیاز ریخته باشن. انگار یکی به زور تا صبح بیدار نگهم

نور به ریه‌ها می‌رسد و جوانه‌ها از دل به سطوح می‌آیند و رگی پیچ در پیچ به گل‌های سرخ گریبانم بوسه میزند.

دوست دارم اون نوزاد یه روزه‌ای باشم که بعد از یه سفر سخت و دردناک، پاش بالاخره رسیده به زمین و برای

بگو به آیین مهر بسوزاند این دل را، که ستاره‌ای سرگردان در میان کهکشان احتمالاتم. تراویدن نور را خوب بلدم اما، همواره

سرسختانه مشغول پخش کردن پودر سرخی روی گونه‌ام بودم که متوجه نگاهش شدم، نمیدانم چه زمانی به اتاق آمده بود اما آهسته