زن ها را به عطر تنشان می‌شناسند
چه عطر گل و هل چای عصر باشد
چه عطر تند پرفیوم روی کت قرمز زمستانی
چه عطر پیاز و سیر میرزاقاسمی
و چه عطر تن نوزادی ده روزه
من اما تنم رهیده از هر عطری
زنانگی را به جارختی انتظار آویخته
از عطرِ برف بیرون پنجره گریخته
و سال‌هاست زیر لحاف سنگین دست دوز مادربزرگم
به خواب عمیقی از جنس خیال فرو رفته‌ام
ستاره
بیست و هشت آبان ماه سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی
نگاهش که میکنم، شرم داخل چشمانم آب می‌شود و جسارتی جانم را فرا می‌گیرد، جسارتی برای پرسیدن و بیرون کشیدن پاسخ هزار سوالی که در دیدگانش یافت می‌شود.
ستاره
هفدهم آبان ماه سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی
آتشی که از گریبانم بالا می‌رود به قطرات سردی از اشک بدل شده و شیشه‌ای‌ترین حقیقت وجودم را به جریان می‌اندازد. موجودی ظریف که اساراتِ جان‌بخشی را، هر روزه در این جسم رنجیده تاب می‌آورد.
ستاره
شانزدهم آبان ماه سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی
انگار به گلوم چسب دوقلو زده باشن.
انگار توی چشمام آب پیاز ریخته باشن.
انگار یکی به زور تا صبح بیدار نگهم داشته باشه.
خسته شدم از اینکه مثل یه آدم به درد نخور از یه نیاز به نیاز دیگه پرت میشم.
کاش هرگز اشرف مخلوقات نمیشدم.
ستاره
پانزدهم آبان ماه سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی
نور به ریه‌ها می‌رسد و جوانه‌ها از دل به سطوح می‌آیند و رگی پیچ در پیچ به گل‌های سرخ گریبانم بوسه میزند. از چندمین بهار بپرسم که کدام شکوفه‌ی روز است که اگر بشکافد تو را در میانه‌ی آغوشم خواهم یافت و در انتهای کدامین جاده جانت را به پیوند عطر یاس و نسترن‌های محجوب باغچه رسانده‌ای که هوای تنفسم لبالب از لطافتت لبریز است؟
ستاره
چهاردهم آبان ماه سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی
دوست دارم اون نوزاد یه روزه‌ای باشم که بعد از یه سفر سخت و دردناک، پاش بالاخره رسیده به زمین و برای یکی دو ماه آینده توی یه جای نرم و گرم، بیست و چهار ساعت روز رو میتونه با خیال راحت تخت بگیره بخوابه…
ستاره
سیزدهم آبان ماه سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی
بگو به آیین مهر بسوزاند این دل را، که ستاره‌ای سرگردان در میان کهکشان احتمالاتم. تراویدن نور را خوب بلدم اما، همواره اسیر سیاهی آسمانم. به اقمار کوچک و بزرگ نور می‌بخشم ولی، در آفریدن سایه‌ی عشق ناتوانم.
آری! سرشت من این است، ستاره‌ی شبم و مدام می‌سوزم از اینکه همنشین کرات خاکی سوت و کورم. این نفس نیز تفاوتی ندارد با نفس قبلی و قبل از آن، چراکه محبوب نمی‌داند راز این همیشه برافروخته بودن را. حال اما بگذار قصه‌ای بگویم از صندوقچه‌ی خاکی قبل‌ها:
در زمانه‌ی سرد پیش از عشق، در مدار خالی آرزو‌ها، که دست هیچ فرشته‌ای به گشودن لبخند آدمی باز نمیشد، جادوگر پیری از شهر دل، دستانم را به دعا بسته و تنم را به تنهایی فروخته بود. باطل السحری در کار نبود اما فصل روییدن جوانه‌ها سر رسید و انقلاب شد و هر انعکاسی از محبت نغمه‌ساز شد. من اما در آن کنج خلوت خانه که پای هیچ روزنه‌ای به آن نمی‌رسید و صبح هیچ روزی در آن طلوع نمی‌کرد، در تخت خواب نم کشیده از اشکم، سال‌ها بود که تنم را به تنهایی باخته بودم.
آن روز در آن ساعت سعد به جان نشستن جوانه‌ها، به صدای شکسته شدن دیوارها از پشت دیوارها گوش می‌دادم.
ستاره
دوازدهم آبان ماه سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی
سرسختانه مشغول پخش کردن پودر سرخی روی گونه‌ام بودم که متوجه نگاهش شدم، نمیدانم چه زمانی به اتاق آمده بود اما آهسته پشت سرم جای گرفته و به در تکیه داده بود و سر تا پای آینه‌ی رو به رویم را بی صدا می‌پایید، چشمانش که با چشمانم تلاقی کرد لبانش کودک‌وار به حرکت درآمدند و گفت: زیبایی… هزار بار زیباتر از زیبایی… نه! اینطور نمیشود! بگذار برایت بگویم چگونه زیبایی…
هنگامی که ناشیانه به زیبایی خود می‌رسی و سرمه و ماتیک جیغ را با ملاحت چهره‌ات در هم می‌آمیزی و لبخند نشان از دریچه مهرت بیرون آمده و وارد روزگار من میشوی، انگار که فیتیله تمام چراغ‌های نفتی دنیا را تا ته بالا بکشند و تمام هیزم انبار مش رحمت را داخل تنور ننه رباب بریزند و هزاران هزار تن ذغال سنگ را در کام سریع‌ترین لوکوموتیو دنیا بسوزانند و مسیرش را از میانه رگ و قلب من گذر دهند، انگار که شبم را با روز جایگزین کنند و تمام لامپ‌هایی که از زمان ادیسون تا به حال سوخته‌اند، همگی به یکباره در جان و دلم روشن شوند.
تو به اندازه گرمی تازه فراخوانده‌ی تابستان مهربانی و به اندازه خنکی اولین باد پاییز دلنشین. کاش برف زمستان می‌توانست به سپیدی قلب تو باشد و شکوفه‌های نورسیده بهار می‌توانستند در لطافت عشق بی‌منت تو شکوفا شوند.
زیبایی، نه چون تمام رنگ‌های دنیا به چشمان سیاهت می‌آیند و نه چون همتایانت تنها در عالم خیال به قامت ابروان کمند تو می‌رسند، مهربان من! تو زیبایی آنچنان که چهره مهرورزان در هنگام نوازش و بوسه به آداب عشق و وفا، گرم و روشن می‌شود.
جرقه لبانش لبخند گرمی بر جانم به جای گذاشت. از اتاق بیرون رفت. حالا من بودم و یک آینه و گونه‌هایی سرخ، غرق در اتاقی پر از حس زیبایی…
ستاره
یازدهم آبان ماه سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی